Sportingmeiden

De vrouwen van Sporting speelden afgelopen weekend een lekkere pot voetbal. Het was fris en droog weer en zelfs een zonnetje kwam om de hoek kijken. Deze keer speelde de selectie op zondag, daardoor kon ik van het ene naar het ander veld hoppen om verschillende vrouwenteams te zien.

Vrouwen 1 speelde een fantastische wedstrijd. Het team loopt zo langzamerhand als een trein met de nieuwe staf. Er is rust gekomen in de selectie en iedereen werkt voor en met elkaar. Die samenwerking en inzet zie je ook bij vrouwen 2 terug die daarna spelen. Een paar fanatieke meiden van MO19 die mee mogen doen dragen daar zeker aan bij.

Maar op het andere veld is ook iets moois gaande.  Vol enthousiasme zie ik vrouwen 4 hun doel verdedigen. De dug-out zit vol en al even enthousiast moedigen de coaches aan. Wat is de stand, vraag ik. Het moet wel spannend zijn zo te zien. De stand? Oh, iets van 0-7 of 8, geen idee, maar het gaat steeds beter, moet je zien! Zelden zag ik zoveel enthousiasme op en naast het veld bij zo’n stand. Onvermoeibaar knokken ze door, uit de dug-out hoor ik de ene na de andere one-liner waar Veronica Inside bij verbleekt. De wissels worden onthaald als heldinnen en de coach duwt glunderend de volgende het veld op. Ze gaat ervoor, kijkt nog even achterom en in haar ogen zie ik heilig vuur.

Als ik een tijd later hardlopend door de Voorveldsepolder ren, hoor ik achter mij een groepje fietsers aankomen. Ze praten geënerveerd over voetbal en lachen. Als ze mij voorbij rijden zie ik de grote sporttassen achterop de bagagedrager. In het donker zie ik het Sportinglogo op de tassen net even oplichten. Sportingmeiden.