Post Corona, een weerbare club

 Wat een genot om weer te zien: volle velden en een volle kantine. Hoe anders was dat de afgelopen twee coronajaren. Nu staan leden en vrijwilligers weer achter de bar en in de keuken, spelen groepjes jong en oud potjes kaart, dansen meiden (en soms een jongen) gewoon omdat het leuk is en weer kan, staat het bestuur voor, maar vaak ook achter de bar, juichen groepjes die een ander spelletje doen en hoor je enerverende gesprekken en ontspannen gelach, maar vooral voel je dat er weer zin in de toekomst is. Want de toekomst liegt er niet om bij Sporting. Zowel bij de mannen als vrouwen, meisjes- en jongensteams staan kampioenen klaar en vinden promoties plaats, het seizoen kan niet beter worden afgesloten: voetballend en dan ook nog winnen. 

Wat mij persoonlijk heel blij maakt is hoeveel meiden en vrouwen je weer op Sporting ziet. Er is een beweging gestart en die stopt niet. Het gemak waarop jongens en meiden op ons sportcomplex met elkaar omgaan is hoopgevend voor de toekomst. Vanaf mei dragen de meiden van Reflex Training daar ook aan bij. De samenwerking tussen Sporting en de vrouwen van Reflex is definitief. Dat betekent dat iedereen vanaf nu kan kennismaken met wat betere weerbaarheid op en naast het veld met je doet. Welkom Synthia, Anna en Nadia van Reflex, ik hoop dat iedereen jullie leert kennen en hoe leuk jullie trainingen zijn en vooral, hoe belangrijk weerbaarheid is.

Sporting'70 is één

Sporting is een vereniging met ongeveer 1200 leden, meisjes, jongens, vrouwen en mannen. Dat zie je niet alleen op het veld terug, dat zie je ook in de kantine. Daar is het gezellig druk, loopt alles door elkaar en met elkaar en op het veld zijn we sportief. Zelden dat er iets mis gaat en daar zijn we trots op.

Als bestuurslid vrouwenvoetbal krijg ik regelmatig vragen over voetbal op Sporting. Bijvoorbeeld laatst: als Sporting één is, waarom moeten we dan extra aandacht aan meisjes- en vrouwenvoetbal besteden? Ik vond dat een goeie vraag, maar hoefde niet lang over mijn antwoord na te denken. Ondanks dat we één zijn, is dat nodig, ja, zelfs op een club als Sporting. Want we halen met ons vrouwenvoetbal niet zomaar even 50 jaar in (ik neem ons lustrum als bescheiden ijkpunt). Aandacht voor vrouwenvoetbal binnen onze club is meer dan een hoofdstuk in een beleidsplan, een stukje op de website, een presentatie op de ALV, een tweet over een wedstrijd of een foto op Facebook. Sporting maakt werk van meiden- en vrouwenvoetbal en dat zie je op het veld, we hebben veel teams op verschillende niveau’s. Maar daarmee zijn we er nog niet, want investeren vergt tijd en onderhoud.

Onlangs heeft onze meiden-en vrouwenafdeling een drie-jarig sponsorcontract van de ING gewonnen. Sarina Wiegman, bondscoach van het nationale vrouwenteam, is daar bij betrokken en ook de KNVB. Waarom we dat sponsorcontract gewonnen hebben? In onze pitch hebben we 200% ingezet op méér zichtbaarheid, méér ondersteuning en méér werving. De meisjes van nu, zijn straks de vrouwen op het veld en langs de lijn.

Dus dat gaan we doen, we gaan met onze club die 50 jaar in no-time inhalen.

En daarom zie of hoor je bij ons inderdaad soms meer over het meiden- en vrouwenvoetbal. Sterker nog, we starten in het nieuwe seizoen met een voetbalnetwerk voor meiden- en vrouwen en onze vrouwenselectie neemt daarin heel stoer haar verantwoordelijkheid. Als boegbeeld van onze  vrouwenafdeling zijn zij voor veel jonge meisjes een voorbeeld. Met hun kersverse Instagramaccount richten ze zich daarom op meer bekendheid en willen ze gemakkelijker aan te spreken zijn voor iedereen, maar voor meiden in het bijzonder natuurlijk, en hopen ze op nog meer aanmoediging.

Als meiden- en vrouwenafdeling in het nieuwe seizoen gaan we voor meer zichtbaarheid (Hé, voetbal jij hier ook?) en elkaar helpen (Ik wist niet dat jij dat kon?). En natuurlijk doen we dat met iedereen, op z’n Sportings, dus kom genieten van voetbal op onze club, Sporting’70.

Hoe ziet Sporting eruit zonder mensen?

Geen parkeerfile, geen fietsen, geen zoekende ouders, geen helpende ouders, geen huilende kinderen, geen verloren wedstrijd, geen verloren fietssleutel, geen verloren kleding, geen leuke ontmoetingen, geen enthousiaste coaches, geen trotse trainers, geen rokers op dat ene plekje, geen fanatieke aanvoerders, geen scheidsrechters, geen muziek, geen bellende voorzitter, geen natte kleding, geen Nel, geen plankje Vocking, geen verzameling op de parkeerplaats, geen angstig kijkende tegenstanders, geen bierlucht, geen stoere meiden die er voor gaan, geen juichend publiek, geen ruzie, geen jongens die cool het veld op gaan, maar bloednerveus zijn, geen vrouwen in het zwart, geen rood-geel, geen Sportingtassen, geen highfives, geen middelvingers, geen ge’maar, geen fooien, geen rivaliteit, geen bekers, geen aanmoedigingen, geen competitie, geen vieze kleedkamer, geen schone kleedkamer, geen ‘chineesetenlucht’, geen vrijwilliger die snel wat regelt, geen bestuur in het hoekje aan de bar, geen gebrek aan wissels, geen wissels, geen scouts, geen vlaggers, geen “ik-ben-nog-op-Sporting” bericht, geen afzeggingen, geen roepende vaders, geen vrouwelijke scheidsrechters, geen feestje in de kantine, geen feestje in de kleedkamer, geen pizzabezorger, geen brallend lied, geen vrijwilligers, geen gelach, geen tranen, geen Sporting.

Sportingmeiden

De vrouwen van Sporting speelden afgelopen weekend een lekkere pot voetbal. Het was fris en droog weer en zelfs een zonnetje kwam om de hoek kijken. Deze keer speelde de selectie op zondag, daardoor kon ik van het ene naar het ander veld hoppen om verschillende vrouwenteams te zien.

Vrouwen 1 speelde een fantastische wedstrijd. Het team loopt zo langzamerhand als een trein met de nieuwe staf. Er is rust gekomen in de selectie en iedereen werkt voor en met elkaar. Die samenwerking en inzet zie je ook bij vrouwen 2 terug die daarna spelen. Een paar fanatieke meiden van MO19 die mee mogen doen dragen daar zeker aan bij.

Maar op het andere veld is ook iets moois gaande.  Vol enthousiasme zie ik vrouwen 4 hun doel verdedigen. De dug-out zit vol en al even enthousiast moedigen de coaches aan. Wat is de stand, vraag ik. Het moet wel spannend zijn zo te zien. De stand? Oh, iets van 0-7 of 8, geen idee, maar het gaat steeds beter, moet je zien! Zelden zag ik zoveel enthousiasme op en naast het veld bij zo’n stand. Onvermoeibaar knokken ze door, uit de dug-out hoor ik de ene na de andere one-liner waar Veronica Inside bij verbleekt. De wissels worden onthaald als heldinnen en de coach duwt glunderend de volgende het veld op. Ze gaat ervoor, kijkt nog even achterom en in haar ogen zie ik heilig vuur.

Als ik een tijd later hardlopend door de Voorveldsepolder ren, hoor ik achter mij een groepje fietsers aankomen. Ze praten geënerveerd over voetbal en lachen. Als ze mij voorbij rijden zie ik de grote sporttassen achterop de bagagedrager. In het donker zie ik het Sportinglogo op de tassen net even oplichten. Sportingmeiden.

Vrouwenvoetbal op de kaart? Sporting staat landelijk bovenaan!

Het blijft leuk de parkeergarage van de KNVB in rijden. Het licht, de velden, de quotes op de muren, die ik steeds weer vergeet, maar vooral omdat het aantal parkerende vrouwen nog steeds achterloopt bij de mannen waarnaast ik mijn auto zet. Zonder om te kijken vergrendel ik de deuren en wandel soepeltjes naar de zaal. Uiteraard kijk ik uit om juist nu niet over een stoepje te struikelen, tsja, zo'n uitwerking heeft het KNVB-complex op een mens, eh op mij.

Ik was uitgenodigd voor een landelijke bijeenkomst over voetballende vrouwen en meisjes bij verenigingen. Hoewel ik echt mijn best had gedaan op tijd te komen, mijn afstand bleek een van de kortste van de aanwezigen, kwam ik toch als laatste de zaal binnen. In een snelle blik schatte ik ruim 100 aanwezigen, 20 procent vrouw. De PowerPoint scheen fel in de verte en iedereen keek geboeid, ik viel niet op gelukkig. Op een lege stoel achteraan in de rij nam ik plaats naast een delegatie heren uit Doetinchem (mijn naambordje had ik gemist), goedenavond heren, fluisterde ik, brombrom.

De presentator met headset was al aardig op stoom en ik keek eens goed naar dat plaatje in de verte. Stond daar nou Sporting'70 bij bullet 2 en 3? De grootste instroom landelijk, en bij bullet 2, de meeste vrouwen en meiden? Snel mijn mobiel erbij en een foto naar onze bestuursappgroep sturen, ik verkneukelde mij al op de reacties van de 9 heren, maar dat ging zo maar niet…

De headset noemde opeens mijn naam, Liesbeth ah, je bent er, en dwars door het publiek kwam hij linea recta op me toegelopen. Iedereen keek om en mijn buurmannen uit Doetinchem schoven onopvallend opzij. Daar zat ik met mijn mobiel in mijn handen, mijn jas nog aan, snel nog op verzenden te drukken, je voelt je toch betrapt. Vertel eens, vroeg de headset, hij had opeens een handmic uit zijn zak gehaald of zo en duwde die in mijn gezicht, hoe doet Sporting dat?

En dan moet je wat zeggen, mediatraining, schoot het door mijn hoofd. Maar voordat ik iets strategisch kon bedenken, keek ik hem glimlachend aan en zei uit de grond van mijn hart: Gewoon, de leukste club zijn, waar iedereen bij wil horen en dát laten zien op het veld, dan maak je winst. Het publiek applaudisseerde, de headset liep tevreden terug naar voren en de mannen uit Doetinchem knikten respectvol. Ik dacht aan mijn geparkeerde auto en nam me voor nooit meer te laat te komen, ook niet bij de KNVB.

Een minuut stilte voor elke wedstrijd

Stel je bent een jonge vrouw van 29 jaar en voetbalsupporter en je grootste droom is een wedstrijd bijwonen van je favoriete club. Dan ga je kijken, toch?

Hoewel de meeste supporters in een stadion nog steeds mannen zijn, zie je steeds meer meisjes en vrouwen op de banken staan. Bij belangrijke wedstrijden die worden uitgezonden zie je ze ook steeds meer in beeld. Net zo fanatiek, enthousiast, juichend, teleurgesteld en uitgedost als hun mannelijke collega-supporters, wat een prachtig gezicht! De 29 jarige Sahar was ook zo’n supporter. Zij wilde juist niet in beeld, want zonder zich te vermommen als man kwam zij het stadion niet in.

Ik zag haar foto een tijd geleden op Instagram. Wat een raar mannetje, dacht ik nog. Tussen heel veel andere mannen stond een opvallend klein mannetje met een raar baardje, opvallend grote ogen en in een blauw jasje. Ik begreep niet wat deze foto moest zeggen, gewoon een raar mannetje?

Sahar, een jonge vrouw van 29, was dat rare mannetje op de foto. "Ophef na zelfverbranding Iraanse voetbalfan" (vrouw) stond erachter. Deze kop stond op 10 september in de krant. Ze was gesnapt door de politie, opgesloten en weer vrij gelaten in afwachting van haar rechtzaak. Wat opviel in het bericht was het zinnetje: "iemand vertelde haar dat ze 6 maanden tot 2 jaar celstraf kon krijgen”, in reactie daarop heeft ze zich voor de rechtbank in brand gestoken…

Ze is overleden en inmiddels bekend als “Blue Girl”, vanwege haar jasje, ja. Er wordt al op gereageerd in de media, vooral door veel vrouwen. Maar kunnen we niet, vrouwen én mannen, vóór elke wedstrijd stilstaan bij Sahar? Eén minuut stilstaan bij haar enige misdaad: vrouw en voetbalfan zijn en naar een wedstrijd gaan van haar geliefde club.